Een lange reis –- 14-08-2016
Blijf op de hoogte en volg Simone
14 Augustus 2016 | Verenigde Staten, Wilbur
De wekker ging vroeg, 05:30 uur. De dag waar ik zo lang naar uitgekeken had was nu echt aangebroken. Na het douchen, omkleden, eten en Jack gedag zeggen, naar Schiphol gereden.
07:00 uur, het moment om gedag te zeggen is nu toch echt aangekomen. Vervolgens ingecheckt bij aan de balie. Dat kon ik thuis niet doen door het visum. Mijn koffer was iets te zwaar, maar het was een aardige dame en vond het prima. Ik had mijn winterjas er al uitgelaten aangezien ik dan zo wie zo al wist dat mijn koffer dan te zwaar zou zijn. Maar tijdens het praten met haar vroeg ik of mijn jas er ook nog bij mocht en dat was allemaal goed. Uiteindelijk was mijn koffer bijna 2kg te zwaar. Nog een keer papa, mama en Frank gedag gezegd en daarna naar security etc.
De eerste vlucht ging naar Seattle, ruim 10uur vliegen. Op de vlucht had ik niet echt een leuk iemand naast mij zitten dus dat was wel jammer. Tijdens de vlucht niet heel veel kunnen slapen, ik werd helemaal gek van het belletje dat je riem vast moet. Het was steeds om, af, om, af, enz. Het eten was wel prima, alleen had ik op een gegeven moment trek aangezien het voor Nederlandse tijd al 18:30 was. Ik was toen maar naar dat ‘keukentje’ van ze gelopen en nog wat te eten gevraagd.
In Seattle was ik snel door bij het aan te geven loket en mijn koffer was er ook relatief snel. Ik heb maximaal 100m met twee koffers gelopen, want die kon ik daarna meteen weer afgeven. Toen had ik de security die zij opnieuw doen wat ook weer snel ging. Vervolgens moest ik met een treintje naar een ander deel van het vliegveld. Uit de trein was ik snel bij de gate. Al met al ging alles heel snel en moest ik erg lang wachten op de vlucht naar Spokane. Dit wachten was het zwaarste stuk omdat ik erg moe was. Ik wilde alleen niet in slaap vallen omdat ik dan in een verkeerd ritme zou komen.
De vlucht naar Spokane was wel erg gezellig. Ik zat met een vrouw van in de 50 gok ik. Veel met haar gekletst en ik liep met haar tot dat ik bij mijn ‘gezin’ was. Ik had er wel vertrouwen in dat ik ze meteen zou zien, maar zij wilde er zeker van zijn dat ik er niet alleen zou komen te staan. Dat is dus wel lief. En inderdaad Casey (moeder), Andy (vader), Jacob (broer) en Madison (zusje) stonden mij op te wachten en hadden een bord met ‘Welcome to the USA Simone!’. Super lief ontvangst.
Vervolgens zijn wij richting huis gereden in een mega auto en onderweg een stop gemaakt bij Arbys. Arbys is een weg (fastfood)restaurant. Ik heb meteen kennis gemaakt met de grote maten van Amerika, een small was ongeveer als een medium/large in Nederland. Ik had wel lekker gegeten, een broodje met roasted beef en wat patat achtig. Daarna doorgereden naar huis.
Thuis kreeg ik natuurlijk een rondleiding. Mijn kamer hebben zij super leuk opgevrolijkt door foto’s van mij met familie, vrienden en Jack in fotolijstjes te doen. Ik heb ook wat cadeautjes gekregen. Een hemdje met de Amerikaans vlag als patroon, een t-shirt waar klein de vlag op staat, een houten blok wat versierd is en wat leuk staat en een boekje om verhalen in op te kunnen schrijven. Nadat ik even was begonnen met mijn koffer uit te pakken heb ik hun de souvenirs gegeven.
Het is hier erg warm en de airco is kapot gegaan. We hebben wel van de waaiers en de ramen kunnen open. Morgen komt de maker van de airco.
Jacob, Madison en ik zijn naar Lake Roosevelt geweest bij Keller Ferry. Het water is allemaal van de Columbia River, maar door de dammen krijg je meren. Het water was super helder en de omgeving is echt prachtig door de bergen. De weg er naar toe was ook ontzettend mooi. Eerst door de tarwe velden, wat ook allemaal rondom Wilbur is. Het is hier vergeven van de tarwe velden. En de weg had ook van die heuvels dat je niet kan zien wat er komt na de top. Vervolgens kwamen wij bij de bergen en gingen wij de berg af om bij het water te komen. En toen heerlijk gezwommen.
Toen wij weer thuis kwamen was het al best laat (20:30uur), maar wij (Jacob, Madison en ik) hadden nog wel trek en toen had Casey ‘hashed potatoes’ gemaakt. Het is soort van rösti met spekjes en kaas er over. Het was erg lekker, maar zij eten het normaal gesproken niet echt als avondeten.
Na het eten was ik vrij snel gaan slapen aangezien ik echt kapot was. Het was een erg lange dag, maar een mooi begin van mijn tijd hier in Amerika.
07:00 uur, het moment om gedag te zeggen is nu toch echt aangekomen. Vervolgens ingecheckt bij aan de balie. Dat kon ik thuis niet doen door het visum. Mijn koffer was iets te zwaar, maar het was een aardige dame en vond het prima. Ik had mijn winterjas er al uitgelaten aangezien ik dan zo wie zo al wist dat mijn koffer dan te zwaar zou zijn. Maar tijdens het praten met haar vroeg ik of mijn jas er ook nog bij mocht en dat was allemaal goed. Uiteindelijk was mijn koffer bijna 2kg te zwaar. Nog een keer papa, mama en Frank gedag gezegd en daarna naar security etc.
De eerste vlucht ging naar Seattle, ruim 10uur vliegen. Op de vlucht had ik niet echt een leuk iemand naast mij zitten dus dat was wel jammer. Tijdens de vlucht niet heel veel kunnen slapen, ik werd helemaal gek van het belletje dat je riem vast moet. Het was steeds om, af, om, af, enz. Het eten was wel prima, alleen had ik op een gegeven moment trek aangezien het voor Nederlandse tijd al 18:30 was. Ik was toen maar naar dat ‘keukentje’ van ze gelopen en nog wat te eten gevraagd.
In Seattle was ik snel door bij het aan te geven loket en mijn koffer was er ook relatief snel. Ik heb maximaal 100m met twee koffers gelopen, want die kon ik daarna meteen weer afgeven. Toen had ik de security die zij opnieuw doen wat ook weer snel ging. Vervolgens moest ik met een treintje naar een ander deel van het vliegveld. Uit de trein was ik snel bij de gate. Al met al ging alles heel snel en moest ik erg lang wachten op de vlucht naar Spokane. Dit wachten was het zwaarste stuk omdat ik erg moe was. Ik wilde alleen niet in slaap vallen omdat ik dan in een verkeerd ritme zou komen.
De vlucht naar Spokane was wel erg gezellig. Ik zat met een vrouw van in de 50 gok ik. Veel met haar gekletst en ik liep met haar tot dat ik bij mijn ‘gezin’ was. Ik had er wel vertrouwen in dat ik ze meteen zou zien, maar zij wilde er zeker van zijn dat ik er niet alleen zou komen te staan. Dat is dus wel lief. En inderdaad Casey (moeder), Andy (vader), Jacob (broer) en Madison (zusje) stonden mij op te wachten en hadden een bord met ‘Welcome to the USA Simone!’. Super lief ontvangst.
Vervolgens zijn wij richting huis gereden in een mega auto en onderweg een stop gemaakt bij Arbys. Arbys is een weg (fastfood)restaurant. Ik heb meteen kennis gemaakt met de grote maten van Amerika, een small was ongeveer als een medium/large in Nederland. Ik had wel lekker gegeten, een broodje met roasted beef en wat patat achtig. Daarna doorgereden naar huis.
Thuis kreeg ik natuurlijk een rondleiding. Mijn kamer hebben zij super leuk opgevrolijkt door foto’s van mij met familie, vrienden en Jack in fotolijstjes te doen. Ik heb ook wat cadeautjes gekregen. Een hemdje met de Amerikaans vlag als patroon, een t-shirt waar klein de vlag op staat, een houten blok wat versierd is en wat leuk staat en een boekje om verhalen in op te kunnen schrijven. Nadat ik even was begonnen met mijn koffer uit te pakken heb ik hun de souvenirs gegeven.
Het is hier erg warm en de airco is kapot gegaan. We hebben wel van de waaiers en de ramen kunnen open. Morgen komt de maker van de airco.
Jacob, Madison en ik zijn naar Lake Roosevelt geweest bij Keller Ferry. Het water is allemaal van de Columbia River, maar door de dammen krijg je meren. Het water was super helder en de omgeving is echt prachtig door de bergen. De weg er naar toe was ook ontzettend mooi. Eerst door de tarwe velden, wat ook allemaal rondom Wilbur is. Het is hier vergeven van de tarwe velden. En de weg had ook van die heuvels dat je niet kan zien wat er komt na de top. Vervolgens kwamen wij bij de bergen en gingen wij de berg af om bij het water te komen. En toen heerlijk gezwommen.
Toen wij weer thuis kwamen was het al best laat (20:30uur), maar wij (Jacob, Madison en ik) hadden nog wel trek en toen had Casey ‘hashed potatoes’ gemaakt. Het is soort van rösti met spekjes en kaas er over. Het was erg lekker, maar zij eten het normaal gesproken niet echt als avondeten.
Na het eten was ik vrij snel gaan slapen aangezien ik echt kapot was. Het was een erg lange dag, maar een mooi begin van mijn tijd hier in Amerika.
-
16 Augustus 2016 - 22:20
Diane Rijntjes :
Wat leuk om te lezen simoon,ik vind je echt stoer hoor!heel veel plezier en ik ga je verhalen volgen! -
16 Augustus 2016 - 22:32
Mirjam:
Lieve Simone, wat een ontzettend fijn en warm welkom heeft jouw gastgezin jou gegeven.
Enjoy deze mooie tijd, ik lees graag je ervaringen mee! Liefs -
17 Augustus 2016 - 09:10
Angelique:
Wat een dag, Simone! Een goed begin van een prachtig jaar. Heerlijk dat het gezin je zo warm onthaalde en je als een gezinslid opneemt. Leuk beschreven en leuk om te lezen; ik kijk uit naar het vervolg! -
17 Augustus 2016 - 18:03
Ingrid:
Wat leuk Simone, dat je zo snel al een verslag voor ons hebt. Leuk om te lezen en fijn dat je gezin zo z'n best voor je doet. Heel lief. Was het ver rijden naar Lake Roosevelt? (Kan je daar vaker gaan zwemmen?)
Ik kijk al weer uit naar je volgende verslag.
Liefs en XXXXX -
17 Augustus 2016 - 22:02
Irma Van Moort Van Velzen :
Super leuk om jouw verslag te lezen! Ik ga je volgen! Heel veel plezier daar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
